Φασκομηλιά

Απίστευτα ανοιξιάτικη μέρα. Ηλιος, πουλιά, λουλούδια, γαλανός ουρανός. Ξεκινήσαμε από το Χαλάνδρι για περιπέτεια στα νότια, να γνωρίσουμε λόφους που προσπερνούμε και δεν εξερευνούμε. Ο λόγος για τη "Φασκομηλιά", όπως λέγεται η περιοχή επάνω από τη Λίμνη Βουλιαγμένης.

Για τους κατοίκους της νότιας Αττικής είναι μάλλον ότι η περιοχή της Καισαριανής (και του βόρειου μέρους του Υμηττού) για τους βόρειους: ήπια μεγάλα μονοπάτια που κυκλώνουν τους απαλούς λόφους με θέα τη θάλασσα, γεμάτα αγριολούλουδα και πουλιά, και φυσικά ένα "τσακ" μακριά από τα πολύβουα νότια προάστια. Δεν ξέρω τίποτα για την ιστορία της περιοχής, αλλά εικάζω οτι κάποτε εδωπάνω ήταν κάποιο δάσος που κάηκε, και η φύση (με ολίγη βοήθεια από τον τοπικό δήμο) έχει αναλάβει την ανάπλασή του.

Υπάρχουν σοφά τοποθετημένα παγκάκια για αγνάντεμα και ξεκούραση (ακόμα και για μάθημα, αν θελήσουν να έρθουν εδώ ομάδες παιδιών...) και πληθώρα άγριων φυτών για να θαυμάσεις και να φωτογραφίσεις. Κάπου ακούγονται πέρδικες, αλλά αν σωπάσεις και σταθείς ακούς το βόμβο των πολυάσχολων εντόμων.

 Παρά το οτι ήταν ήδη μεσημέρι, οι σταγόνες της πρωινής δροσιάς παρέμεναν επάνω στα φύλλα των μικρών φυτών, και λαμπύριζαν στο φως. Η πρωινή δρόσος έχει κάτι το μαγικό, και δεν είναι τυχαίο οτι την χρησιμοποιούσαν οι παλαιοί αλχημιστές για  τα ελιξήριά τους - ο Δρ. Μπαχ, δε, από τη δρόσο αυτή εμπνεύστηκε για να φτιάξει τα ανθοϊάματά  του.

Μιλώντας για τον Μπαχ, στο δρόμο μας συναντήσαμε πολλά "αστράκια" ornithogalum umbellatum ανθισμένα, μόνα τους ή σε παρέες. Το λουλούδι αυτό, το Star of Bethlehem, είναι ένα από τα βασικά συστατικά του rescue remedy, του "ιάματος της διάσωσης", γιατί επαναφέρει τη γαλήνη και την ισορροπία μετά από σοκ.

Η επαφή μας με το φυτικό βασίλειο μας θεραπεύει με τρόπους που η επιστήμη ακόμα δεν έχει αρχίσει να αποδέχεται πλήρως. Η επαφή μας με  το φυτικό βασίλειο μας φέρνει σε επαφή με τα εντός μας αρχέτυπα, μια που, όπως έλεγε ο Ρούντολφ Στάινερ "το φυτικό βασίλειο είναι ο καθρέφτης της ανθρώπινης συνειδητότητας στη φύση που βρίσκεται έξω από μας". Τα λεγόμενα "μυστικά της φύσης" ψιθυρίζονται όχι από στόμα σε αυτί αλλά από καρδιά σε καρδιά: από την καρδιά του φυτού στην καρδιά του ανθρώπου - από το πνεύμα του φυτού στη συνειδητότητα του ανθρώπου. Απλά χρειάζεται να αλλάξουμε τον τρόπο που κοιτάζουμε τη φύση: να φύγουμε από το στενό υλιστικό μοντέλο που βλέπει τη φύση αποκλειστικά σαν υλικό προς χρήση του ανθρώπου (είτε για τροφή /στέγη /ένδυση είτε για αναψυχή, σαν 'το πράσινο' που έχουν ή δεν έχουν οι πόλεις, π.χ.), και να τη δούμε με τα μάτια της ψυχής. Ελεγε πάλι ο Στάινερ, οτι όταν βλέπουμε δάκρυα να κυλούν επάνω σε πρόσωπο, δεν σκεφτόμαστε το πόσο γρήγορα κυλούν ανάλογα με τους νόμους της φυσικής αλλά αισθανόμαστε οτι ένας άνθρωπος είναι θλιμένος - με τον ίδιο τρόπο θα έπρεπε να μπορούμε να βλέπουμε τη φύση...

Τα συναισθήματα που γεννιούνται κοιτάζοντας αυτήν την παράξενη "μαύρη" ίριδα της Αττικής γης (ερμοδάκτυλο το κονδυλόρριζο λέγεται επιστημονικά) είναι πολύ διαφορετικά από αυτά που νιώθουμε όταν βλέπουμε μία παπαρούνα, ένα αστράκι της Βηθλεέμ ή τα άνθη της λεμονιάς... Εάν περπατώντας το δούμε, και σταθούμε, και σιωπήσουμε. Εάν το σκεφτούμε και το ονειρευτούμε και το αγαπήσουμε. Η αγάπη ξεκλειδώνει την καρδιά της φύσης με τον ίδιο τρόπο που ξεκλειδώνει και τις καρδιές των ανθρώπων!