Το Νερό της Γης

Δεν υπάρχει άλλο στοιχείο που να μας θυμίζει περισσότερο αυτό που λέμε "ψυχή", που ανάλογα με τη θερμοκρασία του να παγώνει, να ρέει, και να μεταμορφώνεται σε αεράκι που πετάει και γίνεται σύννεφο στον ουρανό. Δεν υπάρχει άλλο στοιχείο με τόσο παράδοξες ιδιότητες. Τη μεγαλύτερη πυκνότητά του την έχει στους 4 βαθμούς Κελσίου: είτε το κρυώσουμε είτε το θερμάνουμε ο όγκος του θα αυξηθεί, και θα ελαφρύνει (γι αυτό οι πάγοι επιπλέουν και τα σύννεφα ανεβαίνουν στον ουρανό).

Η θέα του Νέστου νωρίς το πρωί, καθώς ο ήλιος εξάτμιζε το νερό, με τα μικρά σχεδόν ανθρωπόμορφα συννεφάκια να ρέουν μαζί με το ποτάμι και τη χαμηλή νέφωση από πάνω λειτούργησε μέσα μου σαν μία αρχέγονη εικόνα: μου θύμισε τα βιβλία που διάβαζα μικρή, για τις παλιές εκείνες εποχές της Γης που όλα άχνιζαν και έρεαν, και οι μορφές ήταν ακόμα εν τη γενέσει τους, και τίποτα δεν ήταν στέρεο και παγιωμένο. Ολα ήτανε νερό.

Ο δεσμός που δημιουργείται ανάμεσα στα άτομα που απαρτίζουν το νερό (το υδρογόνο και το οξυγόνο) είναι τόσο έντονος και δυνατός που δημιουργείται αυτό που λέμε επιφανειακή τάση: όταν το νερό έρχεται σε επαφή με τον αέρα η επιφάνεια του νερού λειτουργεί σαν προστατευτικός υμένας. Ετσι οι σταγόνες του νερού είναι σφαιρικές, έτσι τα πράγματα που επιπλέουν δεν σπάζουν την επιφάνειά του (και κάποια εντομάκια περπατάνε επάνω του χωρίς να βουλιάζουν) ...

Ζούμε στον πλανήτη νερό, έχουμε σώματα νερού: αίμα, ούρα, σάλιο, δάκρυα. Οταν βρισκόμαστε εντός του νιώθουμε να ελαφραίνουμε (άλλη μία θαυμαστή ιδιότητα του νερού), να ξεπλενόμαστε φυσικά και μεταφυσικά (καμιά φορά σκέφτομαι οτι αυτά τα δύο δεν έχουν καμία διαφορά στην τελική, η διαφορά τους έγκειται στο τι μπορεί να εξηγήσει η τρέχουσα επιστήμη και τι όχι κάθε φορά). Δεν υπάρχει κανένα όν, καμιά μορφή ζωής που να μην εξαρτάται άμεσα από το νερό...

To νερό μας καθρεφτίζει, μας δείχνει αυτό που είμαστε. Η θάλασσα είναι γαλάζια γιατί καθρεφτίζει το μπλέ του ουρανού, και όχι το ανάποδο (πού το βρίσκει το μπλε ο ουρανός; γαλάζια είναι η "αύρα" της Γης, γαλάζια φαίνεται από το διάστημα). Η κατάσταση των υδάτων δείχνει ποιοί είμαστε, δείχνει τον πολιτισμό μας, τις προτεραιότητές μας, την ηθική μας, τη "μορφή" της ψυχής μας. Και σίγουρα κάτι δεν πάει καθόλου καλά με την ανθρωπότητα: τα νερά της Γης μας δηλητηριάζονται από τις εξορυκτικές μας δραστηριότητες, ρυπαίνονται από πλείστες όσες ακατάλληλες ουσίες (πλαστικά, φυτοφάρμακα, βαρέα μέταλλα, κτλ) σε ποσότητες που η Γη δεν μπορεί πλέον να διαχειριστεί, και κατασπαταλώνται αστόχαστα. 

Το κλίμα της Γης έχοντας τη βάση του στο νερό, επίσης μας καθρεφτίζει. Είναι ο τρόπος του να μας "μιλά": ακραίες ξηρασίες και πλημμύρρες ερημοποιούν ("ρημάζουν") τόπους που συντηρούσαν τη ζωή, τεράστια κύματα αφανίζουν πόλεις, κ.ο.κ. Κάτι δεν κάνουμε καλά οι άνθρωποι.

Νερό υπάρχει άφθονο, ναι - αλλά το νερό που είναι διαθέσιμο για πόση από τον άνθρωπο είναι κάπου το 0.03% του συνολικού νερού του πλανήτη. Πρόκειται για το πιο πολύτιμο ορυκτό που διαθέτει αυτή τη στιγμή η Γη! Τα πολύτιμα υλικά, αυτά με τις παράξενες ιδιότητες, αυτά από τα οποία εξαρτάται η επιβίωση και η ζωή μας, τα θεωρούμε ιερά. Πόσο τιμούμε το νερό; με ποιό τρόπο αναγνωρίζουμε την ιερότητά του στη ζωή μας;

Το νερό διαθέτει μνήμη και "νοημοσύνη". Το απέδειξαν τα πειράματα του Δρος Μασάρου Εμότο και του Βίκτωρα Σάουμπέργκερ. Το νερό ενός τόπου δεν είναι ίδιο με το νερό ενός άλλου, κι ας έχουν την ίδια χημική σύσταση - η διαφορά βρίσκεται στη δομή των κρυστάλλων κάθε φορά. Το νερό εντός μας αλληλεπιδρά με το νερό που υπάρχει γύρω μας, και έτσι νιώθουμε την οικειότητα των τόπων των παιδικών μας χρόνων και της πατρίδας μας: τα νερά μας "αλληλοαναγνωρίζονται". Ο λαός μας λέει για κάποιον που δεν είναι σε οικείο περιβάλλον "έχασε τα νερά του", "είναι έξω από τα νερά του".

Σήμερα το νερό (άρα και η επιβίωσή) μας βρίσκεται σε κίνδυνο. Ευτυχώς ο πλανήτης μας διαθέτει ακόμα νοήμονα ανθρώπινα όντα: ανθρώπους που αντιστέκονται σθεναρά στις εξορύξεις ("πολύτιμων" μετάλλων και "επικερδών" ορυκτών - βλέπε Σκουριές, Standing Rock και αλλού), ανθρώπους που σχεδιάζουν στρατηγικές εξοικονόμησης νερού (είναι το πρώτο και κύριο μέλημα της Περμακουλτούρας σήμερα!), έξυπνους και ευαίσθητους αγρότες που εφαρμόζουν εδαφοκάλυψη και ποτίζουν με περίσκεψη, και σύγχρονους "ιερείς" που προσεύχονται και ευλογούν τα μολυσμένα νερά... Και πάντα, το ζητούμενο είναι να γίνουμε περισσότεροι. 

Το ζητούμενο είναι να φερθούμε στο νερό σαν το ιερό αγαθό που είναι. 

Το ζητούμενο είναι να αναγνωρίσουμε οτι το νερό είναι δικαίωμα όλων των όντων που ζουν στον πλανήτη μας.