Η πόλη και η σιωπή

Πριν 3 χρόνια φύγαμε από την Αθήνα και μετακομίσαμε στη Δράμα. Ηταν η επιθυμία μιάς ζωής να ζήσω εκτός μεγαλούπολης και κοντύτερα "στη φύση". Δεν θα μιλήσω για το πώς έγινε αυτό εφικτό, γιατί όταν τελικά έφτασε ο κόμπος στο χτένι, όλα βρέθηκαν όπως έπρεπε και στο χρόνο που έπρεπε: ακόμα και ο τόπος μετεγκατάστασης (που δεν ήταν προαποφασισμένος). Το όνειρο της μετεγκατάστασης εκτός μεγαλουπόλεως το είχα από παιδί, αλλά έγινε εντονότερο καθώς μεγάλωνα γιατί "μου έλειπε η φύση", ή, έτσι νόμιζα.

φωτογραφία από το διαδίκτυο

Στο Χαλάνδρι ζούσα σε μονοκατοικία με κήπο και πηγάδι, σε περιοχή ακόμα (!) εκτός σχεδίου πόλεως, και πήγαινα συχνότατα στον Υμηττό, Βραυρώνα, αλλά και παραέξω "στη φύση", μη έχοντας πολλές επαφές με το κέντρο της Αθήνας από το 2010 και μετά. Τώρα, 3 χρόνια μετά τη μετεγκατάσταση, ζώντας σε μία μικρή πόλη (η Δράμα έχει γύρω στους 45-48 χιλιάδες κατοίκους, ολόκληρος ο νομός έχει τον πληθυσμό του δήμου όπου ζούσα) και έχοντας κάνει αρκετά ταξίδια  Δράμα-Αθήνα-Δράμα, αντιλαμβάνομαι αλλιώς τα πράγματα. 

Η μεγαλούπολη έχει μία μόνιμη "φασαρία", ακόμα και μέσα  στην ησυχία της. Ακόμα και μέσα  στη νύχτα, ακόμα και στις πιο "ήσυχες" περιοχές της. Οι μετακινήσεις μέσα στη μεγαλούπολη, ακόμα και αν φοράς ακουστικά και αν δεν μιλάς σε κανέναν, ακόμα και αν ακούς το τριπλό κοντσέρτο του Μπετόβεν ας πούμε, έχουν έναν αδιάλλειπτο θόρυβο. Τόσο που μετά από καιρό παύεις να τον ακούς, γίνεται background noise που "φιλτράρεις"  και δεν ακούς συνειδητά. Συνειδητά - γιατί υπάρχει και το σώμα, με τη δική του ύπαρξη και "αυτιά". Ο θόρυβος είναι κι αυτός δονήσεις, όπως και η κάθε μουσική, ο κάθε ήχος, και επιδρά επάνω μας για όσο διάστημα υφίσταται. Ακόμα και οι υπόηχοι, και οι υπέρηχοι, και όλα. Αλλά το συνηθίζουμε. Παύουμε να το παρατηρούμε, γιατί δεν είναι ευχάριστο και μας αποσυντονίζει.

Στη μικρή πόλη, που πλάι της υπάρχει η άπλα του βουνού και του κάμπου, είναι αλλιώς. Ποτέ δεν είσαι μακριά από τη σιωπή. Η μικρή πόλη από μόνη της δεν παράγει πολλή φασαρία έτσι κι αλλιώς. Αλλά με πολύ μικρή επένδυση χρόνου βρίσκεσαι εκτός: στους μικρούς αγροτικούς δρόμους και στα ποταμάκια οι ήχοι είναι συγκεκριμένοι και διακριτοί: πουλιά, νερό, ο αέρας στις φυλλωσιές των δέντρων, μακρινές ομιλίες ίσως, και κάποιες ώρες ο ήχος κάποιου τρακτέρ, ή κάποιος πυροβολισμός (ναι, η εξοχή τα έχει και αυτά δυστυχώς). Ηχοι διαχειρίσιμοι, και εάν δεν είναι εποχή κυνηγιού ή μεγάλων αγροτικών εργασιών, ευχάριστοι.

Στην εξοχή οι ήχοι (εκτός των παραπάνω εξαιρέσεων) σε φέρνουν κοντύτερα στην εσωτερική σιωπή, και με αυτό τον τρόπο στην ηρεμία. Μια αλλιώτικη ηρεμία, πρωτόγνωρη πολλές φορές για τον κάτοικο της μεγαλούπολης. Χρειάζεται χρόνος για να τη νιώσεις, να καταλάβεις τι σου συμβαίνει, αλλά φαίνεται οτι ο χρόνος που χρειάζεται είναι ανάλογος του χρόνου που βρίσκεται κανείς στο περιβάλλον των τοξικών ήχων. Κάποιες φορές, επειδή η ηρεμία αυτή είναι κάτι το "άγνωστο", μας φοβίζει. Και γυρνάμε πίσω στην πόλη ανακουφισμένοι γιατί η αστική φασαρία μας είναι οικεία...

Ολα αυτά (και πολλά περισσότερα για την τοξικότητα της μεγαλούπολης) τα κατάλαβα όταν απομακρύνθηκα από αυτήν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Κάθε φορά που ξαναγυρνάω στα παλιά λημέρια, πια, το διαπιστώνω εκ νέου: ο θόρυβος με κουράζει πολύ περισσότερο από τις τεράστιες διαδρομές μέσα στην Αθήνα! Παρατηρώ τον εαυτό μου να θέλει να "κρυφτεί" μέσα σε ένα σπίτι, όπου οι θόρυβοι είναι πιο ελέγξιμοι, γιατί το "έξω" με αποσυντονίζει, και πρέπει να κάνω μεγάλη προσπάθεια να ξαναέρθω στο "κέντρο" μου, όπως λένε, να ακούσω τις ίδιες μου τις σκέψεις, να αντιληφθώ τα ίδια μου τα συναισθήματα. Πριν μετεγκατασταθώ φυσικά, ούτε που μπορούσα να φανταστώ οτι δεν ακούω τις σκέψεις μου ή δεν παρατηρώ τα συναισθήματά μου, ούτε που φανταζόμουν την αληθινή ευλογία της εξωτερικής σιωπής και των όμορφων διαχειρίσιμων ήχων.

Τελικά, τώρα που το σκέφτομαι, από όλες της ευλογίες της φύσης, αυτό που μου έλειπε περισσότερο ήταν η σιωπή.